Niet kunnen opvangen ≠ niet welkom

Beste lezers, na een jarenlange stilte verscheen er vanmorgen toch iets om me uit m’n kot te lokken. Ik lees deze morgen enkele droevige berichten met als titel iets in de aard van “Jongen (15) wegens rolstoel niet meer welkom  bij jeugdbeweging”. Alles startte met een emotionele oproep van de vader. Zijn zoon lijdt aan de spierziekte Duchenne en zijn scoutsleiding heeft na 8 jaar lidmaatschap besloten deze niet te verlengen. De reden is dat ze het niet zien zitten dat engagement aan te gaan.

In de eerste plaats wil ik zeker zeggen dat het een zaak is die me raakt in het hart, ik heb zelf genoten van een rijke scoutscarrière en ik wil dat zeker ieder kind toewensen. Scouts & Gidsen maar ook de andere jeugdbewegingen (ja, zelfs de Chiro) staan garant voor zorgeloos avontuur, vriendschap, ontdekking en een zalig groepsgevoel. Daarom begrijp ik zeker het verdriet en de frustratie van de vader wanneer zijn kind daaruit weggerukt word.

Ik ken de man, zijn zoon en scoutsgroep niet persoonlijk, dus ik kan u enkel mijn interpretatie en ervaringen meegeven. Ik heb zelf leiding gegeven bij zowel een akabe-groep als een scoutsgroep. Ik kan u verzekeren dat leiding geven binnen een gehandicapte groep geen makkelijke taak is. Wanneer ik zeg dat ik bewondering heb voor scoutsleiding, dan heb ik eindeloos respect voor akabe-leiding. Deze mensen zetten zich keihard in voor de minst capabele en meest kwetsbare jongeren van onze maatschappij.

Als deel van de groepsleiding bij een scoutsgroep ben ik ook geconfronteerd geraakt met de ledenstop. Mijn groep mocht dan wel de grootste in Antwerpen zijn, ook wij hebben aan ouders het spijtige nieuws moeten geven dat zijn/haar kind geen lid kan zijn van de groep. Lastig, want je wilt juist naar buiten komen als een open groep en iedereen welkom heten. Helaas zit onze leiding nu al aan een te groot aantal leden per leider om de werking goed, leefbaar en aangenaam te houden. Ik ben iedere leider dankbaar voor zijn inzet, maar ik weet ook dat hun engagement niet eindeloos kan zijn.

Het is deze twee feiten waardoor ik begrip kan opbrengen voor de scoutsleiding van Kapellen. Scoutsactiviteiten met gehandicapten vergt nu éénmaal meer inzet en moeite dan activiteiten. Moeten gehandicapte jongeren dan uitgesloten worden? Zeker niet! Maar wanneer een scoutsgroep kampt met een leidingstekort is ze verplicht zware beslissingen te nemen om de werking nog steeds leefbaar te houden.

Kon de communicatie beter verlopen? Zeker, van wat ik begrijp was de communicatie redelijk éénzijdig en voor deze situaties is het belangrijk om in dialoog te gaan. Een fout die ik de jonge leiding wel wil vergeven.

Ik hoop dat de jongen toch terug in een scoutsgroep kan belanden, zo niet deze dan een andere. Ik hoop ook dat verschillende scoutsleiding nu ook het belang van klare communicatie begrijpt. En tenslotte hoop ik dat de jeugdbewegingen kunnen verder groeien naar een structuur waarin niemand nog geweigerd moet worden. Iedereen moet welkom kunnen zijn.

Chappie, die mens in die robot

Uit een ongenoemd Zuid-Afrikaans woordenboek:
ro-bot (meervoud: robots):
(de; m) verkeerslicht, stoplicht; ook robot; ook verkeerslig

Met die oscars agter die rug kyk ons uit na die nuwe filmseizoen, en die grootste verrassing kom miskien wel uit Suid-Afrika. Regisseur Neill Blomkamp het in 2009 ‘n baie sterk debuut met District 9, ‘n film oor ‘n soort Alien-vlugtelingkamp in Johannesburg. Nou bring hy met CHAPPIE ’n nuwe wetenskap-fictionfilm oor ‘n robot wat ‘n menslike bewussyn ontwikkel.

Die tema is vroeër al aangehaal in die onsuksesvolle films Bicentennial Man en AI: Artificial Intelligence, maar die oorspronklike storie moet jy eintlik soek in die boek van Mary Shelley, The Modern Prometheus, ook bekend as die Monster van Frankenstein. Al hierdie stories gaan oor ‘n kunsmatige mens wat geskep word en daardeur nie aanvaar word deur die samelewing.

Wat maak die film CHAPPIE as uniek? Eerste en veral die setting, net soos District 9 speel die film hom af in die creepy en gevaarlike Johannesburg. ‘N plek waar ‘n meganiese polisie–eenheid wel heel nuttig is. Neill Blomkamp het met sy vorige films bewys dat hy die realiteit goed kan naboots, verwag geen lasers of ruimte, maar ‘n druilerige nabye toekoms.

Vervolgens het die film ‘n unieke gevarieerde cast, jy het die Hollywoodstars: Hugh Jackman en Sigourny Weaver, die opkomende talent: Dev Patel (Slumdog Millionaire & The Newsroom) en die wildcard: die hiphop–groep ‘Die Antwoord’. Die Antwoord casten was volgens my ‘n groot risiko, op enkele spesiale videoclips na het hulle niks om hulself te bewys. Ek glo egter dat hulle die mees gaan oplewer vir die film. Die Antwoord straal naamlik Suid-Afrika uit, wat ek kan aflei van die trailers is dat hul karakters veel lyk op die typetjes wat hulle self speel in hul videoclips en optredes. Hulle weet dus presies wat om te doen en hoe om te speel.

Tenslotte nog één ding: Blomkamp ken robots! Self het die regisseur ’n verlede in visuele effekte en weet dus wat hy wil. Die oliesmerige wankelrige robots voel regtig aan. Kompleet die teenoorgestelde van die blink mastodonten uit die Transformers-flieks byvoorbeeld, daar haal die slegte CGI jy heeltemal uit die atmosfeer van die film.

Woensdag 4 Maart kan jy my dus ook vind in die cinemazaal, tot dan hou ek die goesting daar in deur dit eeuwenoud nummertje van Styx, Mr. Roboto!

(Deze blogpost is vertaald met google translate, een vertaalrobot, als er fouten zijn, schiet me dan aub niet af.)

17 jaar Jon Stewart

Menig wat liefhebbers van satire zagen aan de ontbijttafel op hun tablet wat slecht nieuws. Na 17 jaar stopt Jon Stewart met de presentatie van The Daily Show. Door al die jaren heen is niets of niemand uit de Amerikaanse en internationale media gespaard gebleven van een hoop grappen in The Daily Show. De aankondiging van zijn vertrek bracht hij gisterenavond in een emotionele boodschap.

The Daily Show is dan ook het startpunt geweest voor heel wat topcomedians. Bijvoorbeeld de komische acteur Steve Carell, die na een reporter te zijn bij The Daily Show een succesvolle Hollywood-carrière is begonnen. De presentator Stephen Colbert, die zijn eigen show kreeg op Comedy Central en spoedig David Letterman vervangt in de Late Show. En last but nog least John Oliver, nadat hij Jon Stewart kort moest vervangen kreeg hij het aanbod zijn eigen show te presenteren op HBO, wat zorgde voor verschillende youtube-hits.

Waar Jon Stewart en The Daily Show sterk in was, was de combinatie van scherpte en menselijkheid, iedere grap kwam zo straf en zo scherp uit de hoek, je kon het bijna niet inbeelden dat het in zo’n korte tijd geschreven was. Tegelijkertijd heeft Jon Stewart zijn kijkers meegtrokken door de donkerste momenten van de recente geschiedenis. Er zijn 5 fragmenten uit zijn carrière die deze combinatie duidelijk tonen.

Indecision 2000: Een jonge Jon Stewart brengt voor de eerste keer verslag uit over de presidentsverkiezing en na een onterechte winst voor George Bush haalt hij zijn beste sarcasme boven om het verlies van Al Gore te bespreken.

September 11, 2001: Een jaar later overkomt de Verenigde Staten één van zijn grootste catastrofes. Jon Stewart, zelf een trotse New Yorker, de show wordt ook in New York opgenomen, is duidelijk aangedaan door de aanval op het WTC. Jon Stewart vertelt zijn kijkers om te lachen en moed te halen uit de wederopbouw.

Hurricane Katrina: Een nieuwe Amerikaanse catastrofe, maar hier benadert Jon Stewart het op een andere manier. Hij wijst de vinger direct naar President Bush, op een geweldige manier!

#BringBackOurGirls: Wanneer Boko Haram 200 meisjes ontvoeren en vermoorden zou je denken dat daar niet om gelachen kan worden. Uiteraard niet met het feit maar wel met de daders en alles daarrond. Dit is een duidelijk voorbeeld hoe je satirisch omgaat met een tragische gebeurtenis.

Je Suis Charlie: Een recente gebeurtenis die de complete komische wereld door elkaar schudde. Jon Stewart voelt zich ook aangevallen omdat ook hij dagelijks grapt met alle machten in de wereld. Komedie zou niet iets moedig moeten zijn. “Comedy should not be an act of courage”.

Dit zijn uiteraard maar enkele fragmenten, bezoek zeker de website om alle fragmenten van de voorbije 17 jaar te zien!

De vraag is nu wat er gebeurt met The Daily Show, verdwijnt het of komt er een nieuwe presentator? Ik hoop de tweede optie, in het team van The Daily Show zitten een hoop talent die zeker in staat zijn de presentatie over te nemen. Mijn voorkeur gaat uit naar Jason Jones, een man die bijzonder grof maar altijd uitermate grappig is. Anderzijds lijkt het me een goed plan om de presentatie eens over te laten aan een vrouw, Samantha Bee, Jessica Williams of Kirsten Schaal zie ik graag in de presentatiestoel!

(Mijn excuses voor het linken naar de video’s, wordpress laat het embedden van Comedycentral.com-video’s voorlopig nog niet toe.)

Jongeren en zelfcensuur

Onderstaand betoog is een reactie, op een opiniestuk gepubliceerd op StampMedia. Ik heb ze eerder reeds gepost op facebook en op de website zelf maar ik wilde ze graag ook met u delen. StampMedia is een persagentschap waarvan de redactie compleet bestaat uit jongeren, op die manier geven ze een unieke kijk op de actualiteit en de samenleving op zich. Dat komt sterk uit in de opiniestukken waarbij de redactie een vrije tribune wil geven aan jongeren. Voor vele studenten en jonge journalisten is StampMedia dé ideale plek om te tonen wat ze in huis hebben en daarvoor ben ik ze absoluut dankbaar. Dit laatste opiniestuk kon ik helaas niet zomaar voorbij laten gaan en daarom deze reactie (lees dus aub eerst het artikel in bovenstaande link).

Beste StampMedia, ik vond jullie cool, maar nu moet ik toch even in m’n mond overgeven. Ik vind het zeer spijtig dat zulk opiniestuk van een ‘jongerenpersagentschap’ moet komen.

Beste Maya,

Eerst en vooral was Charlie Hebdo een satirisch weekblad, dat de spot dreef met alle vlakken van de maatschappij. Islamfundamentalisme is daar helaas onderdeel van, maar ook extreem-rechts geweld en erger nog, vegetarisme! Zo goed als alles was het doelwit van Charlie Hebdo. U schrijft “Herhaaldelijk zeer provocerende cartoons publiceren over één bepaalde religie…”, dat klopt helaas niet, alle religies en alle aspecten van de samenleving komen onder de loep. Vindt u ze provocerend? Goed lees ze dan niet. Vindt u dat ze haat verspreiden? Goed, klaag ze dan aan.

U schrijft “Vrijheid van meningsuiting is belangrijk, maar menselijk respect vind ik nog belangrijker”. Geloof mij, ik vind beide zeer belangrijk, maar het is niet de ene of de andere. Wanneer een cartoonist of comedian geen moppen maakt over een bepaalde groep of persoon is het omdat hij daar bang van is. Ik wil niet in een maatschappij leven waar we bang moeten zijn van elkaar. Geef mij maar de maatschappij waar we elkaar respecteren en met elkaar kunnen lachen.

Satire is voor mij de allermooiste vorm van protest. Je kan de wereldleiders en grootmachten van hun troon afhalen en de broek aftrekken. Dat zou ook de droom moeten zijn van iedere jonge journalist. In de plaats daarvan roept u op om te twijfelen voor we moppen maken. Dat betekent ook dat we moeten twijfelen over de artikels die we schrijven en de reportages die we maken. Langzamerhand sluipt de zelfcensuur binnen en proficiat, iedereen die tegen een gelijke, open en respectvolle maatschappij is heeft gewonnen.